نقد و بررسی بازی The Division 2

با عرضه شماره دوم «دیویژن» فرصت آن را پیدا کردیم تا در چند روز گذشته به تجربه بررسی بازی  The Division 2بپردازیم، به دلیل گسترده بودن اثر و قبل از به پایان رساندن آن متنی را آماده کرده‌ایم که شرح و حال پنج ساعت ابتدایی عنوان را مورد بررسی قرار می‌دهد.

 

شماره اول دیویژن نام «تام کلنسی» را یدک می‌کشید و همین باعث شده بود تا منتظر یک داستان هیجان‌انگیز و جالب از آن باشیم، اما در نهایت داستان آن طور که انتظار می‌رفت در بازی نقشی نداشت و پیگیری کردن آن چندان لذت بخش نبود. در شماره دوم هم این مشکل همچنان پا برجا مانده‌ و در این ساعات ابتدایی داستان نتوانسته آن چنان توجه ما را به خود جلب کند و دنبال کردن وقایع داستانی تا بدین لحظه جذاب نبوده‌ است. دیویژن یک عنوان آنلاین چند نفره محسوب می‌شود و همین امر باعث شده تا تجربه بازی به صورت تک‌نفره به نسبت چند نفره بسیار متفاوت باشد. همچنان بهترین تجربه ممکن در اثر به انجام ماموریت‌های آن به صورت چند نفره متکی است. هر چند تجربه بازی به صورت تک‌نفره هم لذت بخش است، اما اوج لذت در همکاری و انجام ماموریت‌های بازی با بقیه بازیکنان است.

شماره دوم این بار میزبان شهر واشنگتن دی سی، پایتخت آمریکا، است. بر خلاف نسخه قبل که در نیویورک جریان داشت و دارای آب و هوای سرد و برفی بود، در این شماره واشنگتن به لطف شرایط متفاوت اقلیمی‌اش دارای آفتابی سوزان و باران های فراوانی است. البته تغییرات فقط در اینجا خلاصه نمی‌شوند. شهر نیویورک در حالت کلی به دلیل شرایط آب و هواییش حس تنهایی و مرده بودن را به ما منتقل می‌کرد و البته به دلیل محیط نسبتا بی روح و خلوتش این مشکل بیشتر به چشم می‌خورد. خوشبختانه واشنگتن وضعیت بسیار بهتری پیدا کرده‌است. محیط‌های شهر در اکثر موارد دارای دشمنان و یا مردمی هستند که داستانی را بازگو کنند، به شما ماموریت فرعی ‌دهند و گردش و جست و جو در شهر را به امری لذت بخش تبدیل ‌کنند.

عنوان The Division 2 در حالی که از خیلی جهات شباهت های فراوانی به شماره اول دارد و از همان شروع حس و حال شماره قبل را به ما منتقل کرد، اما با پیشروی در بازی متوجه این موضوع شدیم که این عنوان با تغییرات گسترده‌ای همراه بوده‌ است. در حالی که کلیت تغییرات در جهت پیشرفت اثر و بر طرف کردن مشکلات انجام شده‌اند، اما همچنان یک سری کمبود و اشکالات در بازی به چشم می‌خورد که از تبدیل شدن آن به یک عنوان بی‌نقص جلوگیری کرده‌اند. اولین تغییر بارز تغییرات فراوان در گیم‌پلی و مخصوصا گان‌پلی بازی است. در حالی که هسته اصلی گان‌پلی حفظ شده، اما تغییرات گسترده‌ای در جهت بهبود وضعیت این بخش انجام شده‌ و حال با عنوانی طرف هستیم که بیشتر حس و حال عناوین تام کلنسی را به ما می‌دهد و نبرد های بازی بیشتر متکی به تاکتیک، استراتژی و استفاده از گجت‌های مختلف است. دشمنان این بار هوشمند تر از گذشته عمل می‌کنند و در اکثر مواقع خود را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهند که باعث رقم خوردن یک نبرد تمام عیار می‌شود. البته عملکرد هوش‌مصنوعی در تمام موارد خوب نیست و در بعضی از درگیری‌ها شاهد ترک کردن کاور توسط دشمنان و برهم زدن ریتم مبارزات توسط آن‌ها هستیم. اسلحه‌ها هم در شماره دوم دچار تغییرات مثبتی گشته‌اند و با تغییر افکت‌های صداگذاری آن‌ها این بار به نمونه‌های واقعی شباهت فراوانی دارند و استفاده از آن‌ها هم در بازی لذت بخش‌ است.

در حالی که نمایش معرفی شماره اول دیویژن باعث شد تا انتظارات به شدت از بخش بصری بازی بالا برود، اما نتیجه در محصول نهایی متفاوت از آن چه بود که در نمایش اولیه بازی دیده بودیم. البته این بدان معنا نیست که محصول نهایی عنوان زیبایی نبود، بلکه شماره اول دیویژن همچنان جزو یکی از زیباترین عناوین نسل هشتم حساب می‌شود. شماره دوم هم همچنان نتوانسته از لحاظ بصری به آن نمایش اولیه نزدیک شود و در عوض بازی دقیقا همان شماره اول است، با این تفاوت که محیط عوض شده و به واسطه آن شاهد تغییراتی در نور پردازی بازی هستیم. همچنین رنگ بندی محیط هم بیشتر به سمت استفاده از رنگ‌های گرم و قرمز رفته‌‌است. برای نوشتن نقد در حال تجربه نسخه کنسول Xbox One X هستیم و به همین دلیل انتظار می‌رود که این نسخه از بازی دارای بیشترین کیفیت باشد، اما محصول نهایی از مشکل دیر لود شدن تکستچر ها رنج می‌برد و این مشکل در بعضی مواقع بسیار شدید بوده و چندین ثانیه زمان می‌برد که شاهد لود شدن کامل تکستچر های محیطی باشیم. مخصوصا در زمان «فست ترولـ» این مشکل به اوج خود رسیده و تجربه‌ای نامناسب را رقم می‌زند. در بخش صداگذاری شماره دوم دیویژن سنگ تمام گذاشته و به لطف استفاده از Dolby Atmos یکی از بهترین تجربه‌های ممکن را ارایه می‌دهد. در نقد نهایی بیشتر به بررسی این بخش و دیگر تکنیک های استفاده شده در بخش بصری بازی خواهیم پرداخت.